चारोळी

#

म्हणे जन्म आणि मृत्यू

माणसाच्या हातात नसतं

हा भ्रम नाही तर काय?

जणू मधलं अंतर असतं !!

#

आयुष्यच क्षणभंगुर

तिथे सुख कसं चिरंतन मिळावं

पण म्हणून का चितेवर जळण्या-

आधीच चिंतेत जळावं?

#

एकवेळ बाजी विस्कटली

तर डाव का उधळायचा

हुकलेला डाव देवाचा,

पुढचा निगुतीनं  खेळायचा

#

नियतीने सोडलेल्या

रिकाम्या जागा भरत रहायचं

मन सुखाच्या शिंतोड्यांमधे

अगदी चिंब भिजवायचं

#

आपल्यापाशी असलेले आयुष्य

जिवापाड जपायचे

पण विश्वस्ताने

अनामत ठेवीत मन नाही गुंतवायचे

#

दानयज्ञ संपन्न झाला

कोशागारच नव्हे मनही रिते झाले

भरली होती तरीही ओंजळ

पीडितांच्या आशीर्वादांनी…

#

प्रत्येक कुरूप बदकाने

राजहंसच का असायला हवं

बहुतेक त्याला आहे तसं स्वीकारणं

‘शहाण्यांना’ जमत नसावं

#

वेदनेने तडफडणारं पोटचं पोर पाहून

त्या दगडाला पाझर फुटत नव्हतां.

कुणा कुडमुड्याच्या सांगण्यावरून ग्रहशांती करून

तो नुकताच ‘कृतकृत्य’ झाला होतां.

#

पार्थिव जळून कधीचं राख झालं होतं

पण अजूनही …

भावना, इच्छा, आकांक्षांचं कलेवर

चार खांद्यांची वाट पहात होतं.

#

‘आताशा कसलेच स्मरण रहात नाही’

म्हातारी खेदाने म्हणाली.

मला तिचा हेवा वाटला.

तिला विस्मरणाचे वरदान मिळाले होते.

आरती मांजरेकर

३ नोव्हेंबर २०२२